ΜΑΣ ΝΙΚΗ ΑΙΓΙΝΙΟΥ

Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για ένα παραμύθι….

Κάποιοι λένε ότι δεν έχει σημασία ο τελικός προορισμός αλλά η διαδρομή στο ταξίδι…

Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για ένα ταξίδι που είχε, έχει και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσει να έχει μια πολύ όμορφη διαδρομή…

Χθες η ομάδα ΜΑΣ, ο Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος ΜΑΣ ΝΙΚΗ ΑΙΓΙΝΙΟΥ κατάφερε κάτι που για κάποιους ίσως θα φάνταζε αδύνατο ή πολύ δύσκολο. Κατάφερε να φέρει δύο από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στον χώρο του Βόλεϊ της Ελλάδας σε τέτοια θέση,λ που μια από τις δύο δεν θα αγωνίζεται την επόμενη αγωνιστική περίοδο στην Α1 κατηγορία της Ελλάδας. Κατάφερε λοιπόν ο Δαβίδ να νικήσει και πάλι τον Γολιάθ. Κατάφερε το μικρό Αιγίνιο να μείνει στην Α1 κατηγορία του Βόλεϊ και ο ΗΡΑΚΛΗΣ με τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ να αγωνίζονται για να σώσουν την παρτίδα… Να αγωνίζονται ώστε να μείνουν ζωντανοί….

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Πριν πολλά χρόνια (όχι τόσα πολλά για να μην θυμόμαστε) ξεκίνησε η δημιουργία μιας ομάδας, από μια παρέα ανθρώπων (αν θυμάμαι καλά 16) και με έναν βασικό εμπνευστή, τον ΚΥΡΙΟ Αυλίδη Δημήτρη, που θα αγωνιζόταν στο τοπικό πρωτάθλημα βόλεϊ. Πολλοί ήταν αυτοί που τότε στην μικρή κοινωνία του «χωριού μας» χαρακτήρισαν ουτοπική την προσπάθεια και την αντιμετώπισαν με καχυποψία και λιγάκι απαξιωτικά θα έλεγα. Βέβαια εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν τα άλλα αθλήματα (όπως και σήμερα φυσικά).

Η πορεία που ακολούθησε φυσικά δεν θα μπορούσε τότε να την φανταστεί κανείς. Ίσως να ήταν ένα άπιαστο όνειρο ακόμη ίσως και για τον εμπνευστή της ιδέας (αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος γι’ αυτό, μια που πιστεύω ότι πάντα ήξερε ο Δημήτρης που θέλει την ομάδα).

Η οργάνωση της ομάδας, η δουλειά που γινόταν ήταν πρωτόγνωρα όχι μόνο για τον αθλητισμό στην Βόρεια Πιερίας ίσως και σε όλη την Ελλάδα. Η αγάπη με την οποία γινόταν όλα, σε ερασιτεχνικό στην αρχή επίπεδο (με απόλυτο επαγγελματισμό όμως) ήταν πρωτόγνωρη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ομάδα αυτή να αρχίζει να κερδίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση πρώτα από τους ανθρώπους του αθλητισμού της Ελλάδας και σιγά – σιγά και από την τοπική κοινωνία της Πιερίας (μην ξεχνάμε ότι τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στα άλλα αθλήματα).

Η ομάδα αυτή λοιπόν και οι αθλήτριες και οι αθλητές της άρχισαν να στελεχώνουν τα τμήματα των Εθνικών μας Ομάδων και το μικρό Αιγίνιο ακουγόταν όλο και δυνατότερα απ’ άκρο σε άκρο της Ελλάδας.

Αυτή η μικρή πόλη που έκανε τουρνουά στα οποία συμμετείχαν Εθνικές ομάδες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Από την μακρινή Αυστραλία και την Κίνα μέχρι την Τυνησία την Αυστρία και την Αγγλία. Η ομάδα αυτή υπήρξε η μοναδική καλεσμένη από την Ευρώπη σε τουρνουά που διοργανώθηκε στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Σακραμέντο, καλεσμένη από την Αμερικάνικη Ομοσπονδία του Βόλεϊ (τι ταξίδι αλήθεια). Αυτή η μικρή παρέα των διοικήσεων εκείνης της περιόδου που μέσα από το μεράκι τους και την αγάπη γι’ αυτό που έκαναν πρόσφεραν μεγάλες στιγμές στο μικρό Αιγίνιο. Ήταν ο Δημήτρης, η Ρούλα φυσικά, ο Βασίλης, η Μαρίνα και ας με συγχωρέσουν όλοι οι άλλοι που δεν αναφέρω τα ονόματά τους.

Ήρθε κάποια στιγμή λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και το όνειρο άρχισε να υλοποιείται και να ζωντανεύει στο μυαλό του ηθικού αυτουργού. Ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν και σε σπουδαία επιτεύγματα πιστέψτε με. Η ομάδα αυτή λοιπόν, σε επίπεδο ανδρικής ομάδας, ξεκίνησε την μεγάλη προσπάθεια να κάνει το μεγάλο ταξίδι στις μεγαλύτερες κατηγορίες και κατά γενική ομολογία ακολούθησε έναν δρόμο που στρώθηκε με απόλυτα επαγγελματικό τρόπο. Πλαισιώθηκε από νέα πρόσωπα στην διοίκηση, ήρθαν παίκτες με πολύ ταλέντο και όρεξη για δουλειά, επιλέχθηκαν προπονητές επαγγελματίες και άρχισε να φαίνεται σιγά – σιγά η προοπτική. Η ομάδα ανέβαινε τις κατηγορίες και λέγαμε όλοι τότε ότι η Α2 είναι η κατηγορία που θα πρέπει να είμαστε. (ακόμη και όταν ήμασταν στην  Γ’ Εθνική). Συγνώμη Δημήτρη όμως θα ομολογήσω πια, ότι το δικό σου όνειρο ήταν από τότε η Α1 απλά δεν το λέγαμε και πολύ δυνατά μήπως και μας παρεξηγήσουν…

Είχα την τιμή να υπηρετήσω αυτήν την ομάδα από το πόστο του εφόρου του ανδρικού τμήματος και την θέση του αντιπροέδρου της για 4 χρόνια. Η ενασχόλησή μου αυτή μου πρόσφερε σημαντικές στιγμές, στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Από το αρχικό ταξίδι και την πρώτη διανυκτέρευση στην Νέα Βύσσα που δεν κοιμηθήκαμε με τον τότε προπονητή της ομάδα κο Φίνο Σπύρο αγχωμένοι για το πώς θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα, αφού ξέραμε ότι είχαμε καλή ομάδα, πολύ ταλέντο όμως ήμασταν άπειροι….Φυσικά μέχρι και την άνοδο στην Α2 αλλά και την παραμονή στην κατηγορία ο δρόμος ήταν στρωμένος με άγχη, όμορφες στιγμές, εντάσεις, διαφωνίες, πίκρες, νίκες και ήττες που ποτέ όμως δεν χάλασαν το όνειρο. Δυστυχώς έχασα από πλευράς ενασχόλησής μου με τα κοινά της Ομάδας, τα σπουδαιότερα. Πιστέψτε με όμως χαίρομαι τόσο πολύ και καμαρώνω σαν να είμαι ακόμη ενεργό διοικητικό της μέλος.

Η ομάδα αυτή κατάφερε φέτος να πετύχει κάτι πραγματικά μεγάλο και θα πρέπει να δώσουμε τα θερμότερά μας συγχαρητήρια στους αθλητές της και τους προπονητές που το πέτυχαν. Κάτι που ίσως κανείς δεν θα πίστευε. Κάτι που κανείς ίσως να περίμενε. Το μικρό Αιγίνιο λοιπόν θα είναι και του χρόνου στην Α1 και ο Παναθηναϊκός ή ο Ηρακλής ΟΧΙ. Επίσης θα πρέπει να συγχαρούμε όλα τα μέλη της διοίκησης της ομάδας μας..

.

Ελπίζω τώρα πια, ο κόσμος να κατάλαβε ότι ΠΡΕΠΕΙ να είναι δίπλα σ’ αυτήν την ομάδα. Ελπίζω τώρα κάποιοι τοπικοί άρχοντες να κατάλαβαν το μέγεθος του ατοπήματός τους όταν στον τελευταίο αγώνα για την άνοδο από την Β’ Εθνική στην Α2 κατηγορία επέλεξαν να πάνε να δουν έναν αγώνα τοπικού πρωταθλήματος του νομού Ημαθίας αντί να είναι στο γήπεδο στηρίζοντας την προσπάθεια…

Ευχαριστούμε για όλα τα ωραία που μας προσφέρετε…

Ευχαριστούμε για την τιμή που δίνετε στην μικρή μας κοινωνία…

Ευχαριστούμε που μας διδάσκετε πολιτισμό και ήθος….

Ευχαριστούμε που μας διαφημίζετε και μέσα από εσάς κλέβει λίγη δόξα ο τόπος μας…

Σας ευχαριστούμε που μας κάνετε περήφανους…

Ευχαριστούμε που σε κόντρα της όποιας λογικής και των καιρών δείχνετε έμπρακτα πως όταν κάτι γίνεται οργανωμένα, με μέθοδο και επαγγελματισμό πετυχαίνει….

Ευχαριστούμε Δημήτρη που είχες αυτό το όνειρο τότε πριν από πολλά χρόνια. Ευχαριστούμε που εξακολουθείς να το έχεις…

Αμανιός Αντώνης