Πλησιάζοντας η εξεταστική περίοδος και λίγο πριν το
τέλος ακόμη μιας ενδιαφέρουσας σεζόν ένας καλός φίλος και συνάδερφος μου
έστειλε το παρακάτω μήνυμα.. Δεν ξέρω
τον συγγραφέα του για να τον μνημονεύσω, ξέρω πολύ καλά όμως ότι ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ
κάθε λέξη του κειμένου που ακολουθεί.. ΝΑΙ είναι ευλογία να είσαι
καθηγητής ανεξάρτητα από ποια βαθμίδα και από ποιο μετερίζι ασκείς το
λειτούργημα αυτό..
Ίσως πάνε πολλά χρόνια από τότε που κάποιος σε πήρε απ’ το χέρι και σε οδήγησε στο πρώτο σου
σχολείο μα ακόμα ορκίζεσαι πως μπορείς να
νιώσεις εκείνη τη γλυκιά αγωνία μπροστά στο άγνωστο που σου έσφιγγε το στομάχι. Τα χρόνια πέρασαν, το Δημοτικό
έγινε Γυμνάσιο, το Γυμνάσιο έγινε Λύκειο και το Λύκειο με τη σειρά του σχολές
εκπαίδευσης, ΤΕΙ, Πανεπιστήμιο· το σφίξιμο
ονομάστηκε επίσημα άγχος και το φτερούγισμα –υπό τους νέους όρους, των
«μεγάλων»– ομοίως μα ακόμα κι έτσι
στιγμή δεν έπαψες ν’ αγαπάς αυτήν την αίσθηση της νέας αρχής που συνέπιπτε τόσο ταιριαστά με
το τέλος του καλοκαιριού.
