Η πορεία του Ελληνικού χρέους από το 1974 μέχρι το Καστελόριζο

Την περίοδο της δικτατορίας λόγω της απομόνωσης της χώρας μας το εξωτερικό Δημόσιο Χρέος το 1974 ήταν 115 δισ. δρχ. (22% του ΑΕΠ).

Η περίοδος 1974-1981 ήταν η περίοδος ανασυγκροτήσεως της χώρας μας και τα λίγα δάνεια που πήραμε διατέθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους για επενδύσεις, με την εκτέλεση των μεγάλων έργων υποδομής (π.χ. ο Μόρνος, οι εθνικές οδοί, τα σημαντικά έργα υποδομής στην Αττική, αποχετεύσεις, οδικές αρτηρίες, αποκατάσταση ζημιών από σεισμούς το 1978 και 1981 κ.λπ.) και τελικά το εξωτερικό Δημόσιο Χρέος το 1981 ήταν μόλις 672 δισ. δρχ. (29,7% του ΑΕΠ).

 Η έκρηξη του χρέους και η ανεπανόρθωτη ζημιά έγινε την περίοδο 1981-1989

, που αντί να εκμεταλλευτούμε τις χρηματοδοτικές δυνατότητες που μας παρείχε η ΕΟΚ για τη σύγκλιση της οικονομίας μας, όπως έκαναν οι άλλες χώρες του στόχου 1 (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε τριτοκοσμική πολιτική. Ακόμα, συνέχισε την αντιΕΟΚική του πολιτική, με αιτήματα για ειδικές σχέσεις με την ΕΟΚ (όπως καλή ώρα τώρα που αιτούμαστε ειδικές σχέσεις με τους θεσμούς) , χάνοντας πολύτιμο χρόνο, και επέλεξε για την επίλυση των προβλημάτων τον εύκολο τρόπο του αλόγιστου δανεισμού. Αξίζει να σημειωθεί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ότι η τότε Κυβέρνηση έπαιρνε κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα και ένα δάνειο, από οπουδήποτε και με οποιουσδήποτε όρους, με εξόφληση την επόμενη 10ετία.

Έτσι, το Δημόσιο Χρέος από 672 δισ. δρχ. το 1981 (29,7% του ΑΕΠ) εκτινάχθηκε το 1989 στα 9.200 δισ. δρχ. (65,7% του ΑΕΠ) και το 1990 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία είχε φτάσει στα 11.100 δισ. δρχ. (80,7% του ΑΕΠ).

Τα χρήματα των υπέρογκων δανεισμών στο διάστημα 1981-1989, που ήταν η κύρια αιτία για το σημερινό πρόβλημα, δε χρησιμοποιήθηκαν για επενδύσεις, αλλά κατασπαταλήθηκαν για να διατηρείται το κυβερνόν κόμμα στην εξουσία με αλόγιστες παροχές σε ημετέρους κ.λπ. (κάθε παραλληλισμός με το σήμερα ερμηνεύεται από τον κάθε αναγνώστη.. Συνδικαλιστές πάντα !!!!!)

Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί η πολιτική των κυβερνήσεων για τις αλήστου μνήμης προβληματικές επιχειρήσεις Πειραϊκή-Πατραϊκή, Προμέτ, Πυρκάλ, Αθηναϊκή, Κεραφίνα, ΑΓΕΤ, Πλαστικά Καβάλας, ΜΕΛ, Λάρκο, Βέλκα κ.λπ., που η καθεμία ροκάνιζε δισεκατομμύρια δρχ. κάθε μήνα για πληρωμές υπαλλήλων χωρίς να εργάζονται. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία την περίοδο 1983-1989 διατέθηκαν 980 δισ. δρχ. σε σταθερές τιμές 1990, για να διατηρούνται 27.000 αργόμισθοι, που σημαίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος από αυτούς στοίχιζε κάθε χρόνο 5 εκατ. δρχ. Για να γίνει κατανοητή η ζημιά, με τα χρήματα που διατέθηκαν για τη διατήρηση των προβληματικών αυτών επιχειρήσεων, μπορούσαμε -σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή- να είχαμε τότε κατασκευάσει τη Ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, το Μετρό της Αθήνας, τους αυτοκινητοδρόμους και το αεροδρόμιο των Σπάτων.

Άλλη αλόγιστη δαπάνη που συνετέλεσε στην έκρηξη του Δημόσιου Χρέους ήταν οι επιδοτήσεις και τα θαλασσοδάνεια που πήραν δήθεν επιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα. Τα χρήματα που πήραν κατατέθηκαν σε ξένες τράπεζες, χωρίς να γίνουν επενδύσεις και χωρίς να αναζητηθούν τα χρήματα αυτά μέχρι το 1992, που κλήθηκαν να τα επιστρέψουν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.   Αλλά το θέμα αυτό τέθηκε στο αρχείο από την επόμενη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Ανδρέας Παπανδρέου !!!)

Σημαντικό μέρος των δανεικών δόθηκαν την εποχή εκείνη για 200.000 συντάξεις εθνικής αντίστασης σε άτομα που ως επί το πλείστον ήταν αγέννητα την εποχή της κατοχής. Δόθηκαν αναπηρικές συντάξεις σε υγιέστατα άτομα. Ακόμα, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, μιας και τα χρήματα ήταν δανεικά, έκαναν χιλιάδες προσλήψεις και διπλασίασαν μισθούς και συντάξεις για να διατηρούνται στην εξουσία (και ο κόσμος που πάντα κοιτά μόνο την πάρτη του και ξαφνικά νοιάζεται για την Ελλάδα έλεγε το γνωστό «ναι όμως τότε φάγαμε ψωμί»!!!!!!).   Το όργιο της σπατάλης ολοκληρώθηκε παραμονές εκλογών του 1989 με το σύνθημα «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα»

Η ασυδοσία της 10ετίας του 1980, αλλά και η μη δραστική αντιμετώπισή του χρέους στις επόμενες 10ετίες έχουν οδηγήσει σε τέτοιους ρυθμούς αύξησης του Δημόσιου Χρέους, που καμιά Κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακόψει τη ραγδαία αυτόματη άνοδό του, λόγω των τόκων, γι’ αυτό βλέπουμε την αλματώδη άνοδό του σε όλες τις επόμενες περιόδους. Όλοι γνωρίζουμε ότι αν κάποιος συνάψει ένα μεγάλο δάνειο, π.χ., στεγαστικό, και σπαταλήσει τα χρήματα για καταναλωτικούς σκοπούς και δανείζεται συνεχώς για την εξυπηρέτηση του δανείου που αρχικά πήρε, τότε όλοι έχουμε πείρα για το πόσο γρήγορα αυτοτροφοδοτείται και αυξάνεται το χρέος.

Την περίοδο 1990-1993, που είχαμε την πληρωμή των δανείων, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνήψε αναγκαστικά δάνεια, από τα οποία διατέθηκαν για πληρωμή τόκων 6,45 τρισ. δρχ. για καταπτώσεις εγγυήσεων του Δημοσίου που είχαν δοθεί την προηγούμενη 10ετία, 2,82 τρισ. δρχ. για εθνική μας συμμετοχή στο Α΄ ΚΠΣ, 2,25 τρισ. δρχ. για επενδύσεις και μόνο 0,68 τρισ. για κάλυψη ελλειμμάτων, με αποτέλεσμα το Δημόσιο Χρέος το 1993 που ανέλαβε και πάλι το ΠΑΣΟΚ να ανέλθει στα 23.000 δισ. δρχ. (68,8 δισ. ευρώ).

Την επόμενη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ 1993-2004 το Δημόσιο Χρέος αυτοτροφοδοτούμενο αυξήθηκε από 68,8 δισ. ευρώ που παρέλαβε το 1993 σε 170 δισ. ευρώ από νέους δανεισμούς κυρίως για την εξυπηρέτηση του χρέους και την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.

Η Νέα Δημοκρατία από το 2004 έως το 2009 δανείστηκε για την καταβολή τόκων 62 δισ. ευρώ, για αποπληρωμή ολυμπιακών έργων και παλαιών χρεών για εξοπλισμούς 20 δισ. ευρώ και 18 δισ. ευρώ για κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Με αποτέλεσμα, να παραδώσει στο ΠΑΣΟΚ Δημόσιο Χρέος 270 δισ. ευρώ.

Όποιος θέλει να διαβάσει τα πραγματικά στοιχεία και να τα ερμηνεύσει όπως θέλει αυτός …

Η ουσία του πράγματος είναι ότι δεν είναι το ίδιο όλοι

Η ουσία του πράγματος είναι ότι άλλοι δανείζονταν για να κάνουν κατανάλωση (και να εξυπηρετήσουν τις πελατειακές σχέσεις ) μεταβιβάζοντας το βάρος στις επόμενες γενεές και άλλοι πραγματοποιώντας δημόσιες επενδύσεις που πολλαπλασιαστικά δημιουργεί περισσότερο πλούτο στην κοινωνία. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα